ถาม - ตอบ

ที่สุด เราต้องจากกัน ที่เจอกัน เพื่อจะจากกัน พวกเราเป็นนักท่องเที่ยว ท่องเที่ยวในวัฏฏสงสารอันยาวนาน

พอเราได้ฝึกจิต รู้สึกไปที่กลางหน้าอกบริเวณลิ้นปี่เนืองๆ มีที่พึ่งที่เกาะภายใน เหมือนคนจะจมน้ำ แต่มีห่วงยางเกาะไว้ ไม่จมไปในห้วงน้ำ ถึงว่ายไม่เก่ง แต่ก็ไม่จม

จับหลักตรงนี้ก่อน.. จิตก็อยู่ส่วนจิต ความคิดก็อยู่ส่วนความคิด จิตไม่ใช่ความคิด ความคิดไม่ใช่จิต

รู้สึกไปที่ ฐานทั้ง 4 เราตามรักษาจิตไปเนืองๆ เราดูจิตไปใน ฐานทั้ง 4 คือ กายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธัมม์ในธัมม์

มารผู้มีใจบาป เป็นทุกข์ เสียใจว่าพระผู้มีพระภาค "ทรงรู้จักเรา" จึงได้หายไปในที่นั้น

กราบนมัสการครับ ตอนที่มานั่งปฏิบัติในห้องปฏิบัติ เราก็สามารถที่จะทำใจให้สงบได้ แต่เราไปเผชิญกับสถานการณ์ต่างๆ ซึ่งเราอาจจะไม่มีสมาธิ สุดท้ายเราจะ เตลิดเปิดเปิงไป ยังไม่มั่นใจว่า จะกลับมารู้สึกที่จิต ได้หรือเปล่าครับ

กราบนมัสการค่ะ ขณะที่ทำกิจกรรมบางอย่างเพลินๆ มักเกิดอาการคล้ายตัวเองรู้สึกวับ หายไป..เสมือนตกลงจากที่สูง บางครั้งเเหมือนถูกผลักตัวออกอย่าแรง หลังจากนั้นก็ตกใจ หัวใจเต้นแรง ก็กลับมาหายใจลึก ในบางครั้งก็มีอาการคล้ายกับ ตรงกลางหน้าอกเต้นแรงมาก... อาการดังกล่าวเกิดขึ้นบ่อยๆ จะปรับอย่างไรได้บ้างคะ

บริเวณจิตของหนูมันหวิว เหมือนถูกบีบ เหมือนใจจะขาด

เกรงว่าจะไปเพ่งเจ้าค่ะ ไปเพ่งหรือเปล่าที่สงสัย เพราะเคยปฏิบัติเหมือนเราดูดวงไฟ หรือดวงแก้ว แต่เราเอาจิตมาไว้ตรงที่ลิ้นปี่ ก็ยังมีความรู้สึกว่าเอ๊ะ เรายังเพ่งอยู่หรือเปล่า ที่สงสัย

ลองทำที่พระอาจารย์สอน ตั้งแต่ชั่วโมงที่ผ่านมา รู้สึกว่า เอ๊ะ ที่เราทำมันถูกหรือผิด เพราะว่าตอนที่เราทำมันรู้สึกเหมือนว่า มันชา เหมือนมีพลัง แต่ว่ามันต้องว่างเหรอคะ หนูไม่เข้าใจ